Chennai-Dhanushkodi-Chennai: Coromandel bellen

2024 Auteur: Ada Peters | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 15:33

Op een typisch laaiende Chennai-dag begonnen we aan onze iets minder dan typische rit over de East Coast Road (ECR). Onze route was ambitieus: het liep over de lengte van de Coromandelkust en nam ons mee langs de kusttempels van Mammallapuram en de rustige rijstroken van Pondicherry, een omweg maken naar de prachtige Thanjavur tempels en de herenhuizen van Chettinad, voordat je weer de kust raakt naar de verlaten en toch prachtige Dhanushkodi.

Onze twee weken durende rit bleek alles te zijn wat het moest zijn: het heldere blauw van de zee hield ons gezelschap, evenals de architectuur van de tempels, waarvan sommige werelderfgoedlocaties waren. Gigantische posters van filmsterren en politici zagen ons bij elke beurt. Maar zoals het gewoon is, was er een storing, die in de vorm van taal kwam. We spreken allebei geen Tamil en dit maakte het moeilijk voor ons om aanwijzingen te vragen, een probleem dat we elders niet zo vaak tegenkwamen. Toch zouden we deze drive voor niet-Tamil-luidsprekers aanraden, om redenen die vrijwel universeel zijn: je hoeft geen woorden te gebruiken om een nieuwe regio te ervaren of om verbluffende bezienswaardigheden te vieren.

We begonnen aan de rit van Egmore Railway Station en konden het niet helpen, maar het argument van de inwoners van Chennai teniet doen, dat je snel van de stad kunt ontsnappen. In een mum van tijd zeilden we de opmerkelijk vlotte ECR af, ook tamelijk bescheiden bekend als SH49, terwijl we de pretparken langs de weg en de verlaten uitgestrekte kusten van de Coromandelkust naderden. De ECR staat niet alleen bekend om zijn hoogwaardige constructie, maar ook om de uitstekende uitzichten: de Bay of Bengal aan de linker- en groene rijstvelden en de dorpjes aan de rechterkant.

Cultural Medley

De zon stond hoog toen we na het bezoek aan de beroemde Shore-tempel en granieten beelden van Mammallapuram weer op het gas stapten en naar Puducherry gingen, waar we in een Frans landhuis verbleven. Van Pondy, zoals het liefkozend wordt genoemd, reden we naar Chidambaram. Acres van donkergroene rijstvelden verving de symmetrie van de Franse wijken, er verschenen grote posters op het dorpskruispunt en wankelende privé-video-touringcars die pelgrims vervoerden, weigerden te wijken. Het was in deze tijd dat we een processie zagen.

Een paar jongens hielpen twee gedraaide afgoden verplaatsen naar hun respectieve vahanas of voertuigen buiten een bermentempel. Toen onze camera's uitkwamen, visten de opgewonden jongens hun zonnebril uit en sloegen een dramatische pose naast de oogverblindende goden. We wisten meteen dat brutale stijl en goddelijkheid hier naadloos samenhingen.

Tamil Nadu heeft een sterk netwerk van wegen die elk hoofdstad verbinden met steden en nabijgelegen dorpen. Een paar jaar geleden werden enkele van de overmatig gebruikte rijkswegen omgebouwd tot nationale snelwegen, waardoor de wegen een betere afwerking kregen, maar hun niet-zo-indrukwekkende breedte behouden bleef. De weg naar Nagapattinam vanuit Chidambaram was ongetwijfeld een van de gerenoveerde, deels bezet door bananen- en jackfruitverkopers. Maar ergens langs de weg, werd alles georganiseerd, een mooie promenade verscheen, evenals namen zoals 'Duplex Street'.

Bij Karaikkal kondigden de wolken goed weer voor de dag aan, en toen kwam Nagapattinam aan en zag er beter uit dan verwacht. Maar de kaart zei dat we verder konden gaan, voorbij de nationale snelweg. Wat volgde was een onvergetelijke dag van ontdekkingen, met een stop bij de Kerk van Vailankanni en een rit naar Point Calimere Wildlife Sanctuary, waar er ontelbare Blackbucks en geen toeristen waren. We verlieten de volgende dag de kust om naar Thanjavur te gaan, waar we naar de tempels keken. De volgende dag reden we voorbij zonnebloem- en lotusvelden, vrachtwagens, tractoren en kinderen die op blote voeten speelden naar een bestemming waar veel naar uitkeek: Chettinad.

We bezochten de dorpen in de buurt, verkenden de beroemde Chettiar herenhuizen, en eindigden het verblijf met een Chettinad chicken traktatie in een restaurant. Nu was het tijd voor ons om letterlijk van de kaart te vallen. Bij Pudukottai nodigden de brede, open rijstroken van NH210 ons uit om door te gaan met ons plan: we reden naar het laatste stuk land dat India zijn eigen land noemt in het zuiden. We verwonderden ons over wat meer overblijfselen van Chettiar-architectuur rond Devakottai en stuiterden op slechte stukken ertussen, voorbij mijlpalen die de komst van de stad Ramanathapuram aankondigden. Een half uur later kwamen we op een kruispunt. Na verschillende beraadslagingen en overleg met de manager van het plaatselijke restaurant, de bandreparateur en de alomtegenwoordige vriendelijke toeschouwer, besloten we naar links te rijden om een weg te verkennen die iedereen leek te negeren. De weg strekte zich uit naar het dorp Tondi en verder en bood ons de soepelste rit die we tijdens deze hele roadtrip hebben ervaren.

De Baai van Bengalen speelde verstoppertje links van ons toen we over de gepolijste schouders van SH33 slingerden, snel voorbij de gehuchten van vissers kwamen om NH210 te ontmoeten in het stoffige stadje Devipattinam en NH49 slingerden naar de populaire pelgrimsoord Rameswaram.Sumos en Innovas uit Gujarat, Maharashtra, Madhya Pradesh en andere staten trokken dezelfde kant uit en stopten op de prachtige Indira Pamban-brug vanwaar India verdween in de enorme samenvloeiing van zeeën. De zon kwam lager en een fluitje bracht alle reizigers naar de brugmuur. De trein van 17.30 uur vanaf Rameswaram raasde langzaam over de spoorwegbrug beneden, omringd door de uitgestrekte blauwe oceaan, het Indiase vasteland binnen, met luide gejuich van glimlachende gezichten erboven. Het moment verstreek en wij chauffeerden omlaag naar Rameswaram, vanwaar de volgende dag wij reden over ruig wegen bekleed met casuarinas om getuige te zijn van de indrukwekkende verlatenheid van Dhanushkodi.

Goddelijke momenten

Een paar dagen later vertrokken we naar Madurai, de op een na grootste stad van Tamil Nadu en de thuisbasis van de indrukwekkende Meenakshi-tempel. Pelgrimsvoertuigen vergezelden ons langs NH49, voorbij golvende schoorstenen van baksteenfabrieken en datumbomen naar een van India's oudste steden waarvan de ereburgers verondersteld worden het gezin van Lord Shiva te omvatten! Met zulke illustere bewoners was het moeilijk om niet betoverd te worden door de magische zonsopgang van de stad, toen de vier gopurams van de baronnistische Meenakshi Tempel geleidelijk aan onthulden dat ze werden geschilderd door de kleuren van de kosmos.

We moesten nog steeds onze date houden met Tiruchirapalli en toen gingen we op NH45B, langs de steden Melur en Viralimalai. De slanke snelweg hier strekte zich breed uit, een plintend levendig groen dat bloeide op rode aarde, met de heuvels in de verte en de nabijgelegen rotsblokken die als titanen stonden en een pelgrimsoptocht bewaakten. Na 12 dagen rondrijden door de tempelsteden van Tamil Nadu (die ook dubbel zo belangrijk zijn als de belangrijkste toeristische attracties van de staat) voelden we ons alsof we onze ziel tenminste gedeeltelijk hadden gereinigd. Maar de cyclus bleef onvolledig zonder de 'Town of the Celestial Pot' of Kumbakonam te zien.

We namen NH67 van Tiruchirapalli naar Thanjavur voor Kumbakonam, rijden langs kleine, kleurrijke heiligdommen gewijd aan de godheid Aiyanar, verlegen bloemenverkopers met touwen jasmijn verscholen in hun haar, rijstvelden waar arbeiders in het enkeldiepe water stonden, mannen die vis probeerden te vangen in alle en elke waterbron, evenals als af en toe strekt zich van zenuwslopende wegen zoals die in de buurt van Thiruverambur, waar vier-laning werk aan de gang was. We stopten in een van onze laatste bananenbladmaaltijden in een Thanjavur-hotel en gingen de NH45C op, een smalle maar rustige weg, om de beroemde Adi Kumbeswarar-tempel van Kumbakonam te bereiken. Deze stad was letterlijk overvol met het geloof van een miljoen mensen, met bruiloften die veelbelovend werden uitgevoerd, baby's die hun namen vernamen, en pelgrims die rondliepen in het heiligdom met gevouwen handen en gesloten ogen.

Twee dagen gingen voorbij aan het verkennen van Kumbakonam en de nabijgelegen erfgoedlocaties Gangaikondacholapuram en Darasuram, samen met het heuvelachtige heiligdom van Lord Murugan in Swamimalai. Al snel was het tijd om onze roadtrip over Tamil Nadu af te sluiten. Toen we de weg naar Chennai namen, van waaruit we onze reis waren begonnen, wisten we dat we de cirkel rond waren.

OP DE WEG

Hoewel ECR een uitstekende snelweg is, wees voorzichtig op deze weg omdat mensen de neiging hebben om razendsnel vanuit Chennai te rijden. Er zijn straatlantaarns op ECR tot Pondicherry, van waaruit het overgaat in een nationale snelweg (NH45A) die eindigt bij Nagapattinam. Het is veilig om 's nachts minstens op deze weg te rijden tot de Pondicherry. Er zijn tal van restaurants en hotels op deze route, evenals medische voorzieningen voor noodgevallen. NH45A van Puducherry naar Chidambaram en Nagapattinam is een tweebaansweg met een paar kuilen en wordt overspoeld door vrachtwagens. Van Nagapattinam ga je naar de brede NH67 richting Thanjavur, vanwaar NH226 je naar Pudukottai brengt. Neem vanaf Pudukottai de NH210 naar Ramanathapuram via Karaikkudi en Devakottai. Rameswaram en Dhanushkodi zijn bereikbaar via NH49 vanuit Ramanathapuram. Een interessante alternatieve route naar Ramanathapuram is vanuit het dorp Tondi, over de nieuwe SH33 die NH210 tegenkomt in Devipattinam. Dit is een uitstekende weg met minimaal verkeer en een geweldig uitzicht op het strand. Om op SH33 te komen, rijd 22 km verder NH210 uit Devakottai en sla linksaf richting Thiruvudanai-stad op het kruispunt. Er zijn geen eethuisjes of winkels op deze route, dus neem water en snacks mee. De weg van Rameswaram naar Madurai (NH49) is een populaire weg en je kunt heel veel bussen en vrachtwagens verwachten. Wees voorzichtig tijdens het rijden hier omdat toerbusbussen de neiging hebben om te accelereren, zelfs bij bochten en bochten.

Tiruchirapalli kan worden bereikt vanuit Madurai via NH45B. Het bereiken van Chennai is eenvoudig vanuit Kumbakonam via de NH45C die eindigt om deel te nemen aan de prachtige vierbaans NH45 bij Vikravandi. Benzinepompen, bandenreparatiewinkels, kleine eetgelegenheden en restaurants zijn regelmatig te vinden langs de weg, terwijl geldautomaten en apotheken in veel kleine steden zijn gevestigd. Er zijn maar heel weinig benzinestations en alleen tweewieler-monteurs langs de route die we voor Rameswaram hebben genomen, dus je moet misschien vragen naar betrouwbare autoreparatiediensten. Sommige snelwegnummers hebben twee versies - staat en nationaal - op hun mijlpalen, maar laat dit je niet storen. Dit is een verwarrend aspect van de ingrijpende revisie van het wegennet in Tamil Nadu.

Over de auteur:

Parikshit Rao is een inwoner uit Bangalore die Himachal Pradesh zijn thuis noemt. Wanneer hij niet over de wereld reist, is hij een fervent fotograaf.